ظروف پلاستیکی واحدهای ذخیره سازی هستند که ممکن است با استفاده از طیف وسیعی از انواع پلیمرهایی که از نفت خام یا گاز طبیعی تولید می شوند، ساخته شوند.
سپس می توان از این پلیمرها برای ساخت سینی پلاستیکی گلدار استفاده کرد.
به منظور تبدیل اجزای نفت خام به ترموپلاستیک، چندین فرآیند شیمیایی مختلف بر روی مواد اولیه انجام می شود.
ترموپلاستیک ها به گونه ای مهندسی شده اند که قالب گیری شوند، ساختار یافته و به ظروف حمل و نقل و ذخیره سازی تبدیل شوند که در ساخت خود بسیار ماندگار، بادوام و قوی هستند.
ظروف ساخته شده از پلاستیک از زمان شروع اولین انقلاب صنعتی، که اولین بار نیز از آنها استفاده شد، وجود داشته است.
از آن زمان، آنها به یک جزء تبدیل شده اند که برای عملکرد انواع فرآیندهای تولید و همچنین روش های حمل و نقل ضروری است.
بسته به اندازه ظرف مورد نظر، می توان از قالب گیری تزریقی یا قالب گیری چرخشی برای ساخت ظروف پلاستیکی استفاده کرد.
با این حال، قالب‌گیری چرخشی روش رایج‌تری برای تولید نسخه‌های بزرگتر ظروف یکنواخت است. قالب گیری تزریقی روش دیگری است که می توان از آن استفاده کرد.
پلاستیک را می توان با استفاده از چندین تکنیک مختلف تولید در مجموعه ای بسیار متنوع از ظروف قالب گیری کرد.
این ظروف می توانند به کوچکی بطری های نوشابه یا به بزرگی ظروف حمل و نقل با ارتفاع چند فوت و عرض چند فوت باشند. در دهه 1840 یک دانشمند آلمانی به نام ادوارد سیمون پلی استایرن را اختراع کرد.
که عموماً به عنوان اولین باری است که ایده پلاستیک به عموم مردم ارائه شد. سلولوئید در نهایت پس از انجام این کشف توسط جامعه علمی پیدا شد.
این پیشرفت‌ها اولین نمایش‌های فرآیند پلیمریزاسیون را تشکیل می‌دهند که رویکرد شیمیایی اصلی مورد استفاده در ایجاد پلاستیک است.
پلیمریزاسیون فرآیندی است که در آن مونومرهای یک زنجیره مونومر به یکدیگر متصل می شوند تا مونومرهای بزرگتری تشکیل دهند.
اولین ظروف ساخته شده از پلاستیک، بطری هایی با اندازه ها و اشکال مختلف بود.
در دهه 1930، استفاده از استات سلولز به عنوان منبع مواد خام منجر به افزایش تولید بطری های پلاستیکی شد که به نوبه خود منجر به توسعه صنعت پلاستیک شد.
