اتصالات مکانیکی برای کار با اتصال نزدیک و ترمیم آسیب‌های شخص ثالث توسعه داده شد.
برخی از آنها فقط برای آب بندی و برخی برای آب بندی و مقاومت در برابر بیرون کشیدن طراحی شده اند.
بعدها، الکتروفیوژن برای لوله پلی اتیلن یک و نیم اینچ به عنوان یکی دیگر از روش های همجوشی حرارتی برای اتصال لوله پلی اتیلن توسعه یافت.
این فرآیند شامل نوعی اتصال بود که در آن سیم‌هایی در خود اتصال تعبیه می‌شد.
در این فرآیند، سیم ها به صورت الکتریکی گرم می شدند تا داخل کوپلینگ ذوب شود و لوله OD بدون حرکت به دو جزء متصل می شد.
این مشکل ناشی از شاخص های مذاب مختلف را از بین برد.
یک نوآوری کلیدی با ظهور لوله پلی اتیلن سیم پیچی به وجود آمد.
تعداد زیادی اتصالات را از بین برد و به خدمه تاسیسات اجازه داد تا لوله را شخم بزنند، کاری که با فولاد قابل انجام نبود.
با لوله پلی اتیلن در یک سیم پیچ، یک خدمه می تواند آن را به یک گاوآهن متصل کرده و آن را به زمین بکشد.
لوله پلی اتیلن سیم پیچ به طور چشمگیری صرفه جویی در هزینه را افزایش داد.
PE همچنین می تواند از طریق درج نصب شود.
اپراتورها می توانند لوله پلی اتیلن سیم پیچ شده را در شبکه های قدیمی چدنی و فولادی وارد کنند.
با استفاده از این فناوری‌ها، خدمه می‌توانند لوله جدید را بدون ایجاد اختلال در روسازی یا خدمات، وارد لوله قدیمی کنند.
گاز طبیعی هیوستون، پیشرو Entex (CentrePoint Energy امروز) نصب لوله پلی اتیلن را در سال 1968 آغاز کرد.
قبل از سال 1967، ماده ترجیحی برای خطوط توزیع هر دو شرکت فولاد درجه B بود.
در سال 1976، Entex خواص توزیع گاز هیوستون گاز طبیعی را به دست آورد و استفاده از لوله پلی اتیلن از آن زمان تاکنون ادامه دارد.
در اواسط دهه 1970، شرکت های عمده توزیع گاز به سرعت در حال انتقال به پلی اتیلن بودند و محصولاتی با چگالی متوسط و بالا برای انتخاب وجود داشت.
اکثر شرکت‌ها با اندازه‌های کوچک‌تر لوله، عمدتاً 2 اینچی، نصب شده در بخش‌های فرعی شروع شدند.
تا دهه 1980 برای لوله پلی اتیلن در دسترس نبودند، زمانی که اکثر شرکت های توزیع گاز شروع به استفاده از پلی اتیلن برای خدمات توزیع کردند.
